Ik denk terug aan mijn reizen naar Cuba en Guadeloupe: De zeebries aan de Malecòn, het zwarte vulkaanzand tussen mijn tenen. Menig Cubaanse salsa danser zal weten waar ik het over heb en even de verte in kijken met een weemoedige blik. Tsja, je bent Cubaanse salsa danser of je bent het niet. Iedereen is cuba-expert bij ons. Of het nu gaat om feiten van algemene bekendheid ('Ja, want op Cuba valt de stroom af en toe uit', 'de oldtimers lijken oud, maar hebben een moderne motor onder de kap') tot meer geraffineerde politieke uitspraken  ('Hij is ingenieur maar nu chauffeur want dat verdient beter', 'de autoriteiten zijn heel bureaucratisch' en 'Wist je dat Castro steeds meer toerisme toelaat'). *Rolls eyes*... Ja, nee, de mensen zijn echt supervriendelijk. Joh. 

 

De salseros zijn er ook al honderd keer geweest, allen kind aan huis en ervaringsdeskundigen. Op de een of andere manier kun je niet gewoon een beetje Cubaanse salsa fan zijn, maar ben je dat meteen met hart en ziel. En overgave -heel veel overgave. Zes keer naar Cuba? Kijken wij niet van op. Op ons maak je geen indruk als je echt een goed casa particolare adresje hebt. Of in een grot hebt gedanst in Trinidad. En zeker niet als je een ritje hebt gemaakt met een oldtimer. Los Van Van zien in Casa de la Musica? Bijna een gewoonte. 

 

Je hoort er eigenlijk ook niet bij als je er niet bent geweest. Hoe kan dat nou, het is het paradijs op aarde! Ga er eens heen, gauw ook! Kom daarna maar terug. Nog erger zijn de niet-dansers die je tips willen geven. Van niet-dansers leer je toch niets nieuws over Cuba. Hoe kun je nou naar Cuba gaan zonder te dansen. Varadero's, zo noem ik ze. Ze denken dat de verbleekte jaren '80 en '90 resorts alles zijn wat Cuba te bieden heeft. Geen wonder dat je er niet nog een keer heen hoeft. De goedkope cocktails verbleken bij de verbladderende verf en idem eten. Cuba stom? Nogal wiedes met zon invulling van je bezoek. 

 

Een ding weet ik zeker: Als wij de koppen bij elkaar zouden steken, zouden we zò ons eigen reisbureau kunnen beginnen. Dan konden we de niet-dansende Cuba-gangers een ander Cuba laten zien. Ik denk meteen terug aan een stel toeristen dat met me in hetzelfde restaurant zat. Het was in Havana Vieja en er was live-muziek. Melkfles en Panama Hoed met Dure Camera hadden duidelijk een leuk maar vermoeiend dagje achter de rug. En nu ff uitpuffen, hoor, daarna lekker naar bed. En ik? De Cubaanse salsa dansers weten wel in welke tenten de avonden worden doorgebracht in Havana. Ik had via via gehoord dat de leden van de band van het conservatorium zijn en dat het te horen was ook. Ze knalden onophoudelijk muzikale salsa en son en afro hoogstandjes de zaal in, die zich vulde met ritme -dwars door de onbeweeglijke vermoeide toeristenlijven heen. Het voetje van Melkflessen verraadde echter dat de energie ook haar te pakken had: het tikte lustig weg op het ritme. Je zag dat ze erin mee wilde gaan alsof een bommetje energie was ontploft in haar lichaam. Kijk, het leuke van salsa dansen is dat je door te dansen die energie vrij kunt laten. Je gooit gewoon het hek van de dam ;-). En daarom zou ik alle niet-dansers willen trakteren op de eerste reistip van ons reisbureau: 

 

Wees geen gevangene van je eigen lichaam, leer dansen. Je bent pas in Cuba geweest als je weet hoe het is als de ruimte zich heeft gevuld met klanken en je lichaam weet welke stappen het moet zetten. Anders weet ik nog wel een hotel in Varadero.