In 1906 wordt aan de Rotterdamse Graansilo Maatschappij de bouwvergunning verleend tot het bouwen van de Graansilo. Architecht J.P. Stok Wzn. tekent voor het ontwerp en met zijn twintig meter hoge onderkelderde silo en een capaciteit van 20.000 ton behoort deze Graansilo tot de grootste van Europa.

In 1919 wordt overeengekomen dat de Rotterdamse Graansilo Maatschappij wordt overgenomen door de Internationale Controle Maatschappij (ICM) en de Graan Elevator Maatschappij. De groeiende vraag naar opslagruimte besluit het bestuur kort na overname de capaciteit van de bestaande silo te vergroten.

De architecten J.A. Brinkman en L.C. van der Vugt worden hiervoor benaderd. Zij gaan de uitdaging aan om op het beschikbare terrein een zo groot mogelijk silogebouw te bouwen zonder buitengewoon kostbare constructies. Zij komen met een ontwerp van een silo die twee maal zo hoog is als de eerste: een 48 meter hoge silo met een capaciteit van 44.000 ton. De verwerkingssnelheid van deze nieuwe graansilo is 1600 ton per uur.

Binnen in het gebouw aan de noordoostkant staat een bijna 60 meter hoge elevatortoren, waarin zich het trappenhuis, de liften en twee verticale leidingsschachten bevinden. De bouw van deze veertien verdiepingen tellende toren neemt slechts 29 werkdagen in beslag. Momenteel wordt door de Maassilo / Creative Factory hard gewerkt om hier de ingang voor de nieuwe presentatiezalen op de 10e verdieping te realiseren. Twee nieuwe liften met een liftschacht van 40 meter hoogte zullen in deze elevatortoren gerealiseerd worden.

Voor de bovenbouw wordt in 1929 gekozen voor een betonsysteem met glijbekisting. Hierdoor is een snellere bouw mogelijk en wordt deze bovenbouw in slechts 10 maanden gerealiseerd.

In 1951 wordt naar het ontwerp van de architecten A.G. Postma en J.D. Postma een tweede en laatste uitbreiding gerealiseerd. Dit ontwerp bestaat uit een tweeleding, bijna 40 meter hoog complex met een capaciteit van 22.000 ton. Aan de Brielselaanzijde bevindt zich een decoratief betonraster dat het complex een transparante uitstraling geeft. Door dit transparante element wordt de derde uitbreiding als snel “De Tuin” genoemd. De totale capaciteit na uitbreiding bedraagt 90.000 ton.

In de jaren ’80 – de tijd van de automatisering – blijkt al snel dat het Maashavencomplex zich moeilijk laat automatiseren. Mede om die reden wordt eind jaren ’90 uitgekeken naar een andere plek, die wordt gevonden in de vorm van een silo in het Botlekgebied. De Graansilo blijft nog tot juli 2003 in gebruik als opslag. Na bijna 90 jaar als graanpakhuis te hebben gefunctioneerd wordt de Maashavensilo aangekocht door het OBR vanwege de strategische ligging van het complex als as tussen de Kop van Zuid en Zuidplein. Slopen is geen optie en de Graansilo krijgt een nieuwe bestemming.